שפּאָרט נישט קיין קאמפלימענטס
עס איז צוויי אזייגער אינמיטן די נאכט, עס הערט זיך א גערודער אינעם שלאף צימער ווי דער גרויסער משגיח רבי מאיר חדש זצ"ל איז געשלאפן. דער משמש גייט אריין אינעם צימער צו זעהן וואס עס קומט פאר, ער זעהט ווי דער משגיח וואס איז שוין דאן געווען אויף דער עלטער, טוט זיך אן זיינע בגדים און גרייט זיך ארויסצוגיין פונעם שלאף צימער.
דערציילט דער משמש: איך האב נישט געוואוסט ווי דער משגיח גרייט זיך צו גיין אין די שפעטע נאכט שעות, איך בין געווען זייער נייגעריג. איך בין אים נאכגעגאנגן, און געזעהן ווי ער זעצט זיך אראפ אויפן סאפע.
איך, דערציילט דער משמש, האב זיך אראפגעזעצט נעבן די משגיח. און די משגיח האט מיר געזאגט אז ער קען נישט שלאפן. עס איז פאר מיר געווען זייער אן אינטערעסאנטע זאך, ווייל דער משגיח האט נישט געהאט קיין פראבלעמען מיטן שלאפן אפילו אויף דער עלטער.
פארוואס קען נישט די משגיח שלאפן, האב איך אים געפרעגט. און רבי מאיר וואס איז דאן געווען דער "זקן המשגיחים" אין ארץ ישראל, האט מיר געענטפערט: דו ווייסט וואס עס שטערט מיר איינצושלאפן? איך טראכט צו מיר די גאנצע צייט איבער דעם וואס מענטשן ווייסן זיך נישט צו קאמפלעמענטירן איינער דעם אנדערן. עס טוט מיר זייער שטארק וויי. און מער פון דעם, איך בין משקיע מיין מח צו באקומען אן ענטפער אויף די פראגע, פארוואס, רבונו של עולם, פארוואס איז אזוי שווער פאר מענטשן צו קאמפלעמענטן? אט די פראגע האט געשטערט פארן משגיח איינצושלאפן.
רבי מאיר האט ממשיך געווען: נאכדעם וואס כ'האב מיר געדרייט אין בעט א שטיק צייט, און איך האב געטראכט איבער דעם ענין, טראכט איך אז כ'האב מצליח געווען צו פארענטפערן די מיסטעריע און עס פארשטיין מיט אן הסבר הגיוני.
דער ענין איז אזוי, האט רבי מאיר ערקלערט: די רגע וואס איך זעה ווי מיין חבר לערענט מיט גרויס התמדה, אדער אז ער פארמאגט גרויס יראת שמים, דאן טראכט דער מענטש ביי זיך: אויב וועל איך זאגן א גוט ווארט פאר מיין חבר, דאן וועל איך דארפן געבן אן ענטפער פאר מיר אליינס, פארוואס לערן איך נישט אזוי פלייסיג? פארוואס פארמאג איך נישט קיין יראת שמים?
און ווען מ'טראכט דאס קומט די רגע און מ'באשלוסט אז יא! איך וועל אנפאנגען צו לערנען פלייסיג ווי אים, דאן וועל איך וואקסן גרויס אין תורה ווי אים. אבער ממש דאן ווען מ'באשלוסט, טוט זיך די עצלות גובר זיין, און מ'איז נישט גרייט צו שטייגן.
און דאן, כדי אפצושטילן דעם מצפון גילט"י קאנשע"ס' טרעפט מען עפעס א פעלער ביים חבר, מ'זוכט און מ'טרעפט א חיסרון וואס אט די חיסרון איז די 'סיבה' פארוואס נישט צו קאמפלעמענטירן דעם חבר, אין מ'זאגט צו זיך: צו קומט זיך דען א גוט ווארט פארן חבר, ער פארמאגט דאך צב"ש די נידריגע מידה פון גאווה אדער כעס.
אט דאס איז דער הסבר, האט די זקן המשגיחים אויסגעפירט צוויי אזייגער אינמיטן די נאכט, פארוואס מענטשן קאמפלעמענטירן נישט איינער דעם אנדערן.
ריכטיגע מענטשן, פארגינערישע מענטשן, גוטע מענטשן זיי קענען זיך ברעכן און יא זאגן א גוט ווארט פארן צווייטן.
טייערע אידן!! אל תקמצו, טוט נישט קארגן קיין גוטע ווערטער פאר אייערע ארומיגע, פון רעכטס און פון לינקס גיסט גוטע ווערטער, מוטיגע רייד, חיזוק ווערטער און שיינע רייד. חזקו ואמצו וועם איר קענט אלץ מחזק זיין.
(ארויסגענומען פון גליון "שערי מדע" פרשת ויצא)